Beginner

hitman_47

Witam wszystkich

Jestem młodym, zwariowanym, pewnym siebie, zabawnym, inteligentym, otwartym i oczywiście skromnym facetem. Mam tylko problem z tym żeby być taki przy laskach, które naprawdę mi się podobają.

Ale zacznijmy od początku.

Do ok 10 - 11 roku życia byłem nieźle spasionym AFC. Przy wzroście 146 cm ważyłem blisko 80 kg. Nieśmiały z zerową pewnością siebie. Wtedy myślałem że muszę być wysokim brunetem z kasą abym mógł poderwać jakąś laskę. Na dodatek od dziecka wpajane mi było, że powinienem dziewczynom we wszystkim ustępować.

Sporo się zmieniło kiedy w wieku 12 lat zapisałem się na zapasy. Szybko zgubiłem brzuch. Zrobiłem się szczupły jaki zawsze chciałem być. Stopniowo nabierałem pewnośći siebie. Zaczynałem być taki jaki kiedyś chciałem być. ALE TYCH LASEK DALEJ k*** NIE BYŁO.

Myślałem sobie "a ch*** z nimi". Teraz wiem, że to był tylko kolejny excuze.

Dobra ale dosyć tego smęcenia. W gimnazjum postanowiłem się zmienić. No i się zaczęło kumple, imprezy, alkohol i wkońcu DZIEWCZYNY. Ale i tak, przy tych które mi się naprawde podobają znowu robiłem się NEEDY. Za dużo myślałem. A co ona odpowie jak powiem to, a co jak tamto. Jak sobie pomyśle ile sztuk "zmarnowałem" to aż mnie skręca. "Zostańmy przyjaciółmi" - ten tekst śnił mi się po nocach. I tak skończyło się gimnazjum.

W technikum poznałem dziewczynę Kamilę. Zakochałem się na zabój. Dwa tygodnie zbierałem się żeby do niej podejść. Ale i tak gdyby kumpel nas sobie nie przedstawił to pewnie nic bym nie zrobił. I znowu po trzech miesiącach znajomośći usłyszałem ZOSTAŃMY PRZYJACIÓŁMI. Wtedy w ręce mi wpadła "Gra" Neila Straussa. Przeczytałem ją i chciałem więcej. Tak trafiłem na forum.

Pomału staram się wprowadzać te metody w życie. Ciągle jednak często excuzy wygrywają. Mam nadzieję zę pomożecie

No i to by było na tyle mojego monologu

Pozdrawiam