konermus

konermus

Cześć uwodziciele! Very Happy

Życie to nie bajka usłyszałem kiedyś, to zdanie zdaję się być często powtarzane w naszym społeczeństwie. Życie to nie bajka – to jedno cholerne zdanie zmieniło moje cholerne życie… w bajke, można by rzec. Bajkę, która wydawać by się mogła amerykańskim snem, snem, który kłębił się w głowach współczesnych ludzi, którzy o niczym innym nie marzą jak o chwilach pełnych uniesień. Czy jednak są na to gotowi? To przecież jest ich życie, tylko ich. Podobno ‘pragną’ tego, jednak coś ich blokuje.

Leżąc w oparach alkoholu wśród spoconych rock'n'rollowców, którzy wódkę zapijali piwem, na deser wspaniałą fajkę jarali. Leżę. Wpatrzony w żyrandol na którym wisząca bielizna striptizerek wiruje z niewyobrażalną dla mnie prędkością. Nie jestem w stanie przeczytać nic, nie jestem analfabetą – o nie. Nie potrafię jednak przeczytać kompletnie żadnej nawet najmniejszej zbitki tekstu. Rozmazuję się przed moimi seksownymi oczyma. Moja fryzura wydaję się być nadzwyczajnie cudowna. To nie mit, to współczesny narcyz, zapatrzony w siebie dupek… uznawany za jednego z piękniejszych, przez wielu znienawidzony, wzbudzający skrajne wręcz emocje dupek. Wyglądam przez okno, nic nowego, ludzie pędzący do pracy, nieustanna pogoń za pieniądzem, dzieci, z niechęcią wypisaną na twarzy, jak mrówki maszerują jeden za drugim, drugi za trzecim, do szkoły. W oddali zaobserwować można parę zakochanych. Cóż miłością jest, to pytanie wtedy pewnie zaprzątało by mi głowe. Nie mogło jednak, nie wiedzieć dlaczego nie odczuwałem wtedy żadnych emocji. Zero. To nie terminator, to tylko ja – współczesny Don Juan, różniący się od niego zapewne poziomem arogancji, którym jestem przesycony. Jednak im, przyciąganym jakby niewidzialną liną, to nie przeszkadza. Tak, jestem zapatrzonym w siebie cymbałem, nie zupełnie... Kocham to. Uwielbiam sport. Odchodząc od okna nie widzę już żyrandola, nie widzę też tych majtek, widzę za to dwa nagie ciała, kobiet zapewne. Pewnym krokiem kieruję się w stronę lustra. Potykam się o kawałek drewna wystającego z pięknej posadzki mego pokoju. Unosząc głowę za wysoko zapominamy o tym, co mamy pod stopami. Dotarłem, wpatrując się w nie, nie dostrzegam nic. Waląc pięścią w gładką powierzchnie odbijającą światło, przechodzę do następnego pokoju w którym czeka mnie rozczarowanie. Na pustych białych ścianach wisi coś o nieregularnych kształtach przypominających gwiazdę. Patrzę na gwiaździste niebo, z którego jak pociski lecą śliczne kuliste ciała niebieskie. Nagle jedno trafia we mnie. Spadam, czując jak wir cudownego wiatru niszczy mi fryzurę. Koniec! To nie może się tak skończyć.

Uf, to tylko sen. Wstaję z wygodnego jak zawsze łoża i rozpoczynam dzień jak każdy inny w trzysta-sześćdziesięcio-pięcio dniowym maratonie, ja – 17letni początkujący Casanova . W poszukiwaniu szczęścia ludzie coraz częściej oddają się niepotrzebnym w ogóle czynnościom, które są tylko mrzonką. Iluzją, która daję tylko mglisty obraz rzeczywistego spełnienia, którego nie sposób osiągnąć bez miłości... Ja, jednak odarty z wszelkiej moralności nie zdaję sobie sprawy z potęgi najsilniejszego, podobno, uczucia, które potrafi mrok zamienić w jasność. Urodzony pod szczęśliwą gwiazdą, stale w agonii, kieruję się ku przepaści ich nienawiści. W łazience czeka na mnie wiernie pianka do golenia, która sprawia, że cierpienie powodowane cięciami maszynki wydaje się być nieodczuwalne. Pozornie. Golę swój jednodniowy zarost i wkrótce wyruszam w stronę kuchni. Przyrządzam sobie jajecznice z cebulką w towarzystwie filiżanki zielonej herbaty. Cholera jasna, próbując wziąć soczysty kawałek jajka upada on na moje nowiutkie spodnie. Kończąc śniadanie udaję się w niekończącą się podróż. Idąc ulicą czuje wzrok wpatrzonych we mnie radosnych pań, ich uśmiech oświetla mój dzień. Kocham kobiety, pragnę ich szczęścia, zastanawia mnie jednak co one widzą w takim egocentrycznym dupku jak ja. W świecie, gdzie brakuje magików byle iluzjonista wydaje się być bogiem. Lecz nie wszystkie ulegają memu urokowi to MUSI się zmienić i zmienię to! Jednak wiem, każdej mogę dać coś wspaniałego. Wszystko ma swoją cenę, mówią, że nie można mieć wszystkiego – dlaczego? – pytam jednocześnie reagując ironicznym uśmiechem, moja ambicja bowiem nie zna granic. Jedno (!) życie, dlaczego więc ludzie rezygnują ze swoich pragnień? Z obawy? Jest tylko jedna siła napędowa większa od energii parowej, elektrycznej czy atomowej - własna wola! Nigdy nie uważałem świata za coś szczególnie magicznego. Za prawdziwą magię uważałem samego siebie. Teraz magię definiuje jako niesamowitą więź łączącą dwójkę nieznajomych ludzi. Ja i ona. Dreptając po twardym jak me serce chodniku zauważam ją, piękną brunetkę o kasztanowych oczach tak pięknych, że można się w nich zatracić bez reszty, nie jest ona jednak tą jedyną, na… świecie... jest tyle… kobiet…Bez dłuższej chwili zastanowienia postanawiam podejść do niej i przekonać czy pod olśniewającą pokrywą jej magicznego wręcz wyglądu kryje się równie czarująca istota.

-Cześć – rzucam swe zaklęcie…

Mnie też coś blokowało. Jednak postanowiłem się zmienić i do cholery nie spocznę póki tego nie zrobię! Changes! Czy zmiany nie są czymś magicznym? Mam nadzieję, że będziecie świadkami mej niesamowitej metamorfozy.

Pozdrawiam, konermus. Wink