Gdzieś w głębi jaskini...

Silverado

To ja. Imię zostawmy na później. Mam niespełna 24 lata i mieszkam w Poznaniu - mieście wielu, bardzo wielu pięknych kobiet. Jednak mimo ich liczebności i urody nie mam do nich szcześcia. Nigdy nie miałem. 180cm wzrostu i sylwetka ukształtowana przez 11 lat wyczynowego treningu sprawiają, że wujek Darwin byłby ze mnie dumny. 5 lat studiów, w czasie których zgłębiłem tajniki psychologii, marketingu, retoryki, perswazji, manipulacji i komunikowania we wszystkich mniej lub bardziej szlachetnych odmianach powinno trzymać mnie z daleka od problemów z nawiązywaniem kontaktów, poznawaniem nowych ludzi i zdobywaniem kobiet. Zamiłowanie do dziennikarstwa i kilka lat doświadczenia w tej branży też powinno sprawę ułatwić. Powinno, powinno, powinno... Jednak dokładnie wszystko w moim życiu osobistym dzieje się tak jak NIE powinno. Odnoszę momentami wrażenie, że mam w sobie jakiś magnes, który odpycha ode mnie ludzi. I od jakiegoś czasu strasznie mnie to frustruje...
Nie mam pojęcia co myślą o mnie kobiety. O tym jaki to jestem przystojny i w ogóle słyszę z reguły od ciotek i innych babć w wieku 60+ a to niestety nie jest mój target. Z jakiegoś powodu nie potrafię przyciągnąć do siebie tych z mojego przedziału wiekowego. Od zawsze wydawało mi się, że się im nie podobam, że nie mam szans na zdobycie wymarzonej dziewczyny, że żadna nie zwróci na mnie uwagi. Dbam o siebie jak tylko potrafię. Trenuję, noszę dobre ubrania, przykładam wagę do rozwoju tak fizycznego jak i intelektualnego. I co? I nico. Jestem sam. Bez dziewczyny, bez przyjaciół, bez nikogo dla kogo miałbym jakieś znaczenie. Miałem dwie dziewczyny - jedna to licealna historia, pełna młodzieńczego romantyzmu, który wyparował z nastaniem wakacji. Druga to nic poza fizycznością - początkowo do zniesienia ale kiedy to ja musiałem zacząć wymawiać się bólem głowy stało się jasne, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Będąc z drugą odzwyczaiłem się od imprez, od życia towarzyskiego, od ludzi. Zerwaliśmy. Jej miejsce zajął sport i związane z nim ambicje. I tak to trwa do dziś. Nie ma ludzi - jest siłownia, są kilometry, sekundy, zawody, zwycięstwa i porażki. Problem w tym, że największą klęskę poniosłem nie w czasie wyścigu ale w życiu osobistym. W tych rozgrywkach zajmuję zdecydowanie ostatnią lokatę...
O PUA dowiedziałem się z książki Alpha Male. Spodobała mi się idea, że uwodzenie to nie sposób na łatwy seks ale na stanie się otwartym, atrakcyjnym i pewnym siebie - po prostu lepszym. Czego spodziewam się po tym forum? że ktoś doradzi mi co zrobić, żeby wydostać się z mentalnej jaskini i zacząć żyć wśród ludzi. Nie tylko po to, żeby zdobywać kobiety; po to także, żeby zacząć żyć na 100%, na full-speedzie, do ostatnich chwil. Chcę wyłączyć odpychający magnes i zobaczyć jak wygląda świat poza towarzyską jaskinią.

Mam na imię Tomek i zdaje się, że przydałaby mi się Wasza pomoc.